عکاس موسیقی بارری ونتزل بین سال‌های ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۵ بزرگ‌ترین ستارگان جهان را عکاسی کرد. او ما را به‌سوی برخی از لحظات مورد علاقه‌اش می‌برد.
رابرت پلنت، ۱۹۷۰
بارری ونتزل سرخواننده لِد زپلین را در لیموزینی که به سمت فرودگاه هدر برای آغاز تور آمریکا می‌رفت، عکاسی کرد. او می‌گوید: «اگر به اصل مطلب نگاه کنیم، غول‌های امروز راک‌ن‌رول فقط گروهی از بچه‌های عادی بودند که می‌خواستند خوش بگذرانند، کمی سرکشی کنند و از زندگی در خط تولید یک کارخانه خسته‌کننده دوری کنند. حتی اگر بسیاری از ما تصور می‌کردیم که این سرانجام مسیرمان خواهد بود.» کتاب «باید آنجا بود…» بارری ونتزل توسط انتشارات رافوس منتشر شده است. تمام عکس‌ها: بارری ونتزل
دیوید بویی، ۱۹۷۲
بارری ونتزل می‌گوید: «روز لندن نسبتاً ابری بود که من و میک واتس برای مصاحبه با دیوید به دفتر کوچک و کثیف مدیرش، تونی دِفریز، در رجنت استریت رفتیم. وقتی وارد شدیم، دیوید به‌طوری زیبا در لباس بسیار روشن و تنگی نشسته بود، به‌آرامی سیگار می‌کشید و کتابی می‌خواند. «سلام، داخل شوید»، او لبخند زد. در طول مصاحبه، دیوید اعلام کرد که همجنس‌گراست و همیشه این‌گونه بوده است. مقاله و عکس باعث ایجاد شور و گفتگو شد و همان‌طور که دیوید بعدها به من گفت، این تبلیغات به او کمک کرد تا به ستاره تبدیل شود.»
بیتلز، ۱۹۶۷
«این اولین باری بود که من با بیتلز ملاقات کردم و آنها را عکاسی کردم. این اتفاق در جشن آغاز آلبوم «Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band» در خانه بریان اپستین در بلگرایا رخ داد. من چندین عکس داخل خانه گرفتم ولی نور کم بود و دریک تیلور، افسر مطبوعاتی شگفت‌انگیزشون، پیشنهاد داد که همه مطبوعات و عکاسان به بیرون بروند و عکس‌هایی در نزد درب بگیریم. من توانستم از میان جمعیت عبور کنم و به‌سوی ورودی صعود کنم تا این تصویر را بگیرم.»
دایانا راس، ۱۹۶۵
«در استودیوی بی‌بی‌سی برای عکاسی از صحنه ضبط برنامه Top of the Pops بودم و در حین یک استراحت به بار سر زدم. دایانا در میز نشسته با یک خبرنگار گفتگو می‌کرد و من از او اجازه عکاسی چند عکس را خواستم. او لبخند زد و بله گفت. پس از رفتن او، خبرنگار پیشنهاد داد که چند عکس به Melody Maker بفرستم. چهارشنبهٔ بعدی عکس من را روی جلد اصلی دیدم. چه شگفت‌انگیز! چند روز بعد با Melody Maker تماس گرفتند و به من پیشنهاد کار به‌عنوان عکاس آزاد ارشد دادند که خوش‌طبعانه پذیرفتم… همه‌ی اینها به‌دلیل دایانا راس بود!»
رولینگ استونز، ۱۹۶۹
«حدود یک دوجین روزنامه‌نگار موسیقی برای مهمانی آغاز آلبوم جدید استونز، Beggars Banquet، که در یک سالن پذیرایی به سبک هنری هِنری هشتم در کنتس، لندن برگزار می‌شد، دعوت شدند؛ در این مراسم غذا، نوشیدنی و حتی دستیاران زن برای سرو غذا حضور داشتند. ما به‌تنهایی جشن می‌گرفتیم چرا که استونز هنوز حاضر نشده بودند و فکر می‌کردیم این یک حقه است.»