رمان ۱۹۸۱ ژان کرواک با عنوان «بِی‌بی درایور» زندگی‌ای بی‌باک و سرکش را به تصویر می‌کشد که کاملاً با زندگی والد مشهورش متفاوت است.
نوشته دیوایت گارنر
بِی‌بی درایور، توسط ژان کرواک
ژان کرواک، تنها فرزند جک کرواک، زندگی سختی داشت و در سنین نسبتاً جوان درگذشت. او در سال ۱۹۹۶، هنگام ۴۴ سالگی، به‌دلیل عوارض نارسایی کبد در آلبرکه درگذشت. او تنها دو بار با پدر مشهورش، نویسندهٔ «در جاده» و نمایندهٔ نسل بیت، ملاقات کرد.
او در سال ۱۹۵۲، کمی پس از جدایی والدینش، جک کرواک و دومین همسرش، ژوان هاورتِی، به دنیا آمد. در آن زمان پدرش بی‌پول و تقریباً ناشناخته بود. انتشار «در جاده» هنوز پنج سال دیگر در پیش بود. او احساس نمی‌کرد که آماده داشتن فرزندی باشد. او سعی کرد پدر بودن خود را انکار کند و پیش از مرگش در سال ۱۹۶۹، هرگز به‌صورت عمومی دخترش را به رسمیت نیاورد.
ژان نام خانوادگی مشهور خود را در طول زندگی کوتاهش با خود حمل می‌کرد؛ این نام هم نعمت و هم عذابی بود. پدر و دختر از نظر ظاهری شبیه هم بودند و پیوند روحی بینشان ادامه داشت. او تمایل به حرکت جک را به ارث برد و خود نیز نویسنده شد؛ سه رمان نیمه‌خودزندگی‌نامه‌ای منتشر کرد: «بِی‌بی درایور» (۱۹۸۱)، «آهنگ قطار» (۱۹۸۸) و «تب طوطی» (۲۰۰۵) که نام تکمیل‌نشده‌اش پس از مرگ منتشر شد. هر کدام برای مدت طولانی چاپ نداشتند.
این وضعیت اکنون با چاپ مجدد «بِی‌بی درایور»، که بارزترین کتاب او محسوب می‌شود، تغییر می‌کند. (او این عنوان را نمی‌پسندید؛ این عنوان از یک آهنگ پول سیمون گرفته شده و بدون رضایت او افزوده شده بود. او می‌خواست کتاب را «Everthreads» بنامد، چرا که مادرش خیاطی ماهر بود.)
«بِی‌بی درایور»، که در ابتدا توسط انتشارات St. Martin’s Press منتشر شد، در سال ۱۹۸۱ تقریباً بی‌اثر ماند. «تایمز» آن را مرور نکرد و بسیاری دیگر از نشریات نیز به آن توجه نکردند. فروش آن به‌طور قابل‌توجهی کم بود. اکنون بازنشر آن همانند هدیه‌ای به‌نظر می‌رسد — شاید مهم‌ترین مأموریت نجات ادبی این سال باشد.
«بِی‌بی درایور» یک سند فرهنگی قدرتمند و زیرکانه است که زندگی‌ای را به‌دقت شرح می‌دهد که تقریباً موازی با زندگی نویسنده‌اش است. این کتاب دوران کودکی فقرآزدهٔ راوی را که بیشتر در منطقهٔ Lower East Side نیویورک سپری شده، مستند می‌کند و جذابیت اولیهٔ او به مواد مخدر، سرقت از فروشگاه‌ها، غیبت از مدرسه و پسران بزرگ‌تر را بیان می‌کند؛ این تمایلات او را به خانه‌های اصلاحی مختلف، از جمله بخش نوجوانان بِل‌ویو، کشاند.